We gaan terug in de tijd. Het is 1998, ik ben acht jaar - bijna negen - en heb twee zusjes, en sinds kort ook een broertje. Regelmatig zijn ze een ‘pain in the ass’. Het leeftijdsverschil met hen is 5, 7 en 8 jaar. Als ik met vriendinnetjes speel zit ik er vaak niet op te wachten als - met name mijn zusje - mee moet doen want ik ben groter en vind het maar vervelend als ze erbij is. Toch geniet ik de meeste momenten enorm van mijn rol als ‘grote zus’. We spelen samen, ik knuffel en troost hen en we houden logeerpartijtjes bij elkaar in bed waarin ik op hun rug kriebel, verhalen voor ze verzin en we eigen verzonnen spelletjes spelen.
We gaan naar het jaar 1993. Ik ben nu vijf en mijn zusje “Jamilla” wordt geboren. Ik kan me nog herinneren dat ik boos was op mijn moeder. Ze had samen met mijn vader mij maanden voorbereid op de komst van mijn zusje, en ook al eens gezegd dat ik mee mocht gaan als ze geboren zou worden. Toen dat speciale moment er eindelijk kwam werd ik gedropt bij mijn tante, en ik werd opgehaald door mijn vader toen mijn zusje er al was. Wat was ik boos, ik mocht er toch bij zijn?! Ik had alles gemist, de hele bevalling.
In eerste instantie was ik er echt verdrietig over, maar dat gevoel ging al snel weg toen ik kennis maakte met mijn zusje. Wat ik toen nog niet wist, - maar nu wel - is dat haar komst het zaadje is geweest voor mijn fascinatie en diepe liefde voor kinderen, zorgen en moederen. De geboorte van mijn andere zusje en later ook mijn broertje - zien hoe de buik van mijn moeder telkens weer groeide en na de bevalling weer slonk – samen met mijn vader, mijn moeder eten brengen in het ziekenhuis - voor haar zorgen als ze thuis was - flesjes geven - het mee gaan naar de verloskundigen - het horen kloppen van hun hartjes - hen zien op de echo’s, en later dan eindelijk in het echt – en het spelen en vertroetelen toen we allemaal iets ouder waren - zijn exact de juiste ingrediënten geweest om dit zaadje verder te laten ontkiemen en groeien. Een intense passie werd geboren, tevens mijn meest krachtige en best ontwikkelde vaardigheid, namelijk; ‘Moederen’.
Moederen(werkwoord)
1. Liefdevol verzorgen 2. zich als een moeder gedragen 3. de rol van moeder spelen
De ‘kleintjes’ (zo noemde ik ze altijd) zijn inmiddels niet meer klein maar net zo volwassen en groot als jij en ik. De meeste van hen hebben zelfs al zelf kinderen. En alhoewel de manier waarop er gemoederd wordt door mij in de loop der jaren verandert is, weg gegaan is het zeker nooit.
Een andere wending en meer diepgang kreeg het moederen toen ik vijfentwintig was en ik zelf moeder wilde worden. Een wens die ik - inmiddels 7 jaar later en ongewenst kinderloos - nog steeds koester, en waarvan ik hoop dat deze ooit toch nog in vervulling gaat. Deze wens heeft mijn liefde voor het zorgen voor anderen, en mijn liefde voor zwangerschap en geboorte alleen maar versterkt.
Nog zoekende in ‘hoe ik iets met deze passie kan doen’ ben ik in eerste instantie cursussen gaan geven om koppels voor te bereiden op de bevalling. Dit voelde super goed, en was een goede stap in de richting. Een tijdje dacht ik dat dit het was, wat ik wilde doen. Tot ik - gewoon ter uitbreiding van mijn interesse – een cursus ‘Benkung Bellybinden’ volgde.
Na die cursus was ik een soort van ‘om’ en dit veranderde alles. Dolenthousiast was ik over wat ik geleerd had en ijverig ging ik mezelf meer verdiepen in de Postpartum, en begon ik even later met het aanbieden van de eerste behandelingen gericht op het herstel van een vrouw na de bevalling.
Waar ik destijds al meteen tegen aan liep is hoe weinig informatie er eigenlijk te vinden is over deze periode. Je vindt wel wat .. maar alleen als je 1. heel erg goed zoekt en 2. weet waar je moet zoeken. Wat me ook opviel is dat het scala aan boeken en cursussen om vrouwen (en mannen) te informeren over zwanger zijn of over bevallen enorm is en in schril contrast met informatie over de Postpartum. Wat een gemis voor aanstaande ouders voelde ik. Ik wist meteen dat ik hier verandering in wilde brengen en ging mij nog meer inlezen en specialiseren in deze bijzondere periode.
Inmiddels heb ik kennis en ervaring opgedaan in verschillende cursussen, trainingen en opleidingen en maak ik gebruik van tradities uit verschillende culturen en bevolkingen wereldwijd. Deze bundeling aan informatie zorgt ervoor dat ik fijne, liefdevolle behandelingen kan geven aan pas bevallen vrouwen om hen te ondersteunen, helpen helen en bekrachtigen in hun (nieuwe) rol als 'moeder'.
Het is gelukt!
Op 4 oktober 2022 doe ik 's-avonds in onze hotelkamer in St. Lucia, Zuid Afrika een zwangerschapstest. Positief!
We besluiten vlak voordat we naar Zuid Afrika vliegen het nog eens te proberen. Voor deze nieuwe, laatste poging heb ik opnieuw een miskraam. Ik verlies ons 5e kindje. In tegenstelling tot alle voorgaande keren besluiten we het meteen nog eens te proberen. We hebben op dat moment nog 7 embryo's over in de vriezer van het UZ Gent. Samen hebben we er berusting in gevonden dat als het bij deze embryo's ook niet lukt we kinderloos de toekomst in gaan, dan stoppen we ermee.
We gaan naar het ziekenhuis en laten eigenlijk zonder, enige verwachting op een perse goede uitkomst, opnieuw een embryo terugplaatsen. " Als deze ook niet lukt dan hebben we er nog 6 over.. we zien wel of het lukt". Is een beetje de insteek.
En dan, exact 7 jaar en 9 maanden vanaf het begin van onze kinderwens heb ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Deze voelt anders dan alle anderen. Ik weet het meteen zeker. Ik ben zwanger en deze baby blijft in mijn buik.
Als we thuis komen van onze reis geeft een bloedtest waarin mijn hormonen sky high zijn het overtuigende bewijs. Ik ben 6 weken zwanger.
10 juni 2023 wordt op exact de uitgerekende datum onze prachtige zoon Bodhi geboren.
